Roots Days (zaterdag) John Mary Go Round - Ben Rancine Band - Bo Weavil - Beverly Jo Scott Fleurus (03-08-2024) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Fleurus Culture © Rootsville 2024

Elk jaar in het eerste weekend van augustus organiseert Fleurus Culture de Roots Days. Laatste deel van muzikale weekends tijdens de zomermaanden, waar de nadruk ligt op het brede spectrum van blues, funk, boogie, soul, blues rock en swing. Gratis evenement ook hier, dat toch elk jaar redelijk wat volk trekt afhankelijk van de weersomstandigheden. Ik heb al zeer hete maar ook zeer natte edities meegemaakt. Gezien het niet bij de deur is beperkte ik mij tot de zaterdag. Het programma van vrijdag was ook aanlokkelijk geweest met Thomas Frank Hopper, de Texas Blues Guitar Summit met Anson Funderburgh, Mike Morgan en Shawn Pitman en de Boogie Beasts om af te sluiten, maar op een vrijdag richting Charleroi zag ik nu net niet zitten.

Het zaterdagprogramma zag er al even aanlokkelijk uit dus trok ik welgemutst richting “Le Pays Noir”. Donkere en grijze wolken onderweg en af en toe wat gedruppel, het zag er niet goed uit, maar het bleef nadien gelukkig wel droog. Ik was op tijd vertrokken om nog de Olympische wegkoers te kunnen volgen in één van de lokale kroegen en dat bleek meteen een voltreffer, gezien Remco zijn twee gouden plak op een fenomenale manier kon veroveren. De rest van de dag kon alvast niet meer stuk.

De eerste die de aftrap mocht geven was John Mary Go Round. Voor velen wellicht een onbekende naam, maar ik had de man in 2021 bezig gezien op het More Blues Festival in Zottegem en vorig jaar op Hageland Blues & Roots Night en hij had mij zeker kunnen bekoren. Michel Brasseur is de echte naam van deze zeer goede gitarist. De man gaat echt terug naar de echte roots van de blues met zijn cigar box guitars. Dit solo project kwam tot stand na een reis door het zuiden van de VS, waar hij voor de eerste maal de kans kreeg om op een cigar box te spelen en waar hij ondertussen sinds 2016, mee op de proppen komt. Jammer dat we van de man zo weinig horen. Pure “return” naar de roots van de blues, en laat dat nu mij dada zijn...En zoals te verwachten gaf John het beste van zichzelf voor het weinig opgekomen publiek.

Dat deerde echter niet want ik kon volop genieten al startend met ‘Take A Ride With Me’. Mondharmonica in de rack en de cigarbox op de schoot, het klonk rauw en ruig en het werd nog beter toen de man zijn slide bovenhaalde voor ‘Crossroads’ en ‘Rollin & Tumblin’. Klassiekers, dat wel maar zo ruig en puur gespeeld dat ze een nieuwe dimensie kregen. John veranderde ook geregeld van cigar box en bleef op niveau acteren met ‘You’re Right’, de gekende Eurythmics-cover ‘Sweet Dreams’, ‘Train’ om uiteindelijk af te sluiten met het onvermijdelijke ‘Dust My Broom’. Dit was al dik geslaagd mijn gedacht.

Voor de tweede band kregen we een samenwerking tussen Canada en Frankrijk met de Ben Racine Band. Top band die ook dient als begeleiding van Dawn Taylor Watson. Ben Racine is gekend voor zijn geweldig vocaal talent en zijn soulvolle stem. De band startte in 2009 en is sindsdien niet meer weg te denken van de internationale podia al zeker niet sinds hun samenwerking met Dawn Tyler Watson. In de band natuurlijk Ben Racine zelf (zang en gitaar), met aan zijn zijde Kaven Jalbert (sax), Vinz Polletvillard (Keys), Antoine Escalier (bas) en Pascal Delmas (drums).

Het begin kende al een valse start wegens technische problemen die uiteindelijk wel werden opgelost maar ervoor zouden zorgen dat het optreden serieus werd ingekort. Heel jammer wel want de kortere set van Ben Racine & co was meer dan kwaliteit en smaakte duidelijk naar meer. Een stevige geoliede machine deze band waar de aandacht vooral uitging naar het geweldige sax werk van Kaven Jalbert. On-ge-loof-lijk wat die man uit zijn saxofoon weet te persen en dat ging al van start bij ‘Addiction’ en ‘Too Busy’.

De set swingt als de beesten en is zeer goed opgebouwd met geregeld een rustpunt waar de soulvolle stem van Ben meer dan tot zijn recht komt. Ondertussen was er al meer volk komen opdagen op het plein en je zag iedereen duidelijk genieten. Ook de eerste dansers maakten hun opwachting want de muziek van de band werkte duidelijk op de dansspieren, het was swingen en shaken geblazen. De band sloot op magistrale wijze af met ‘Mighty Good Time’. En of we het goed hebben gehad. Hierna begon de tournée met Dawn Taylor Watson en dat belooft veel goeds voor binnenkort op Swing Wespelaar. Ik zou zeggen: “just be there!”.

Hierna maken we een ommetje naar Frankrijk met de komst van Bo Weavil. Bo Weavil ofte Matthieu Fromont heb ik ooit, in een heel ver verleden geboekt voor Blues Oan Daa Stoazze. De man is geweldig en wordt mijns inziens veel te weinig gevraagd in ons land. Daarom was ik zeer blij toen ik zag dat ze hem op de affiche van deze Roots Days hadden geplaatst. Afkomstig uit Parijs maar wonende in de Pays de la Loire, is de man een manusje van alles. Hij speelt gitaar, harmonica, banjo en percussie, maar is ook songwriter en producer.

Alleen in gezelschap van zijn Nouschka of met zijn sextet, ik was benieuwd hoe hij op het podium zou staan. Uiteindelijk bleek hij in trio aanwezig te zijn met behalve hemzelf (zang, gitaar en harmonica) en Nouschka (zang en percussie), Martin Piveteau aan de drums. Tijdens zijn set zou Matt ons meenemen op een muzikale reis dat vertrok in Mississippi met een song getiteld ‘Big Boat Up The River’ om af te zakken naar Louisiana met ‘What’s Going Wrong’ om ons verder mee te nemen naar Cuba met ‘Venomous Fish’ en naar de rest van de Caraïben. Verschillende stijlen van muziek wel waaronder ook een aantal songs in het Spaans zoals ‘Ciudad’ en ‘Yo No Quiero’. Hoewel niet allemaal blues of roots, ik kon het wel pruimen.

Het trio bracht wat warmte over de Place Albert 1er in Fleurus en dat was best wel aangenaam, zeker als er ook wel eens een vleugje rap tussen kon. We reisden ook naar Afrika met ‘Mali I Miss You’ of ‘N’Djare Satim’. Ik moet zeggen dat ik ontzettend heb genoten van dit zeer gevarieerd optreden en aan de reacties van het publiek, was ik niet alleen.

Deze laatste Roots dag werd afgesloten met niemand minder van Beverly Jo Scott. Ik ben fan van haar programma op Classic 21 op zondagmiddag en had al een aantal keren de kans om haar solo te zien optreden en dat was steeds een waar genoegen. Vandaag was ze echter aanwezig met een volledige band en dat zou haar songs wel anders maar vooral voller doen klinken vermoedde ik. Iedereen zal deze “power lady” wel kennen, en niet in het minste vanwege haar indrukwekkende Janis Joplin tribuut tour doorheen Europa van enkele jaren geleden waarbij ze vele grote concertzalen op stelten zette. Ze werd geboren in Deer park in 1959 en groeide op in Bay Minette, Alabama,maar belandde in de vroege jaren tachtig in Brussel. Ondertussen is ze uitgegroeid tot een vaste waarde in de muziekwereld. BJ Laat zich dikwijls omringen door zeer goede Belgische muzikanten, zoals Fabrice Manzini (gitaar), Thierry Rambaux (bas), Slim Batteaux (toetsen en zang), Yves Baibay(drums), Gaëlle Mievis (zang).

Ondertussen zag het kleine plein zwart van het volk en kon men er over de koppen lopen. Gelukkig was ik er tijdig bij geweest om mij van een degelijke plaats te kunnen verzekeren. Een daverend applaus barstte los toen BJ de bühne opkwam. Het was duidelijk dat zij de ster van de avond was en dat de mensen daarvoor buiten waren gekomen, ze leek er precies zelf wat van overdonderd. Ze liet het niet aan het hart komen en lanceerde onmiddellijk het geweldige ‘One Shot Shy’ door de geluidsinstallatie gevolgd door ‘Light’ en ‘She’s Your Woman’. Over de kwaliteit van haar band valt niet te tornen. Dit zijn van de eerste tot de laatste allemaal toppers. Niet alleen het schitterende gitaarwerk van Frabrice Manzini maar mij vielen ook de backing vocals op, dikwijls vergeten maar hier in een schitterende rol geplaatst.

BJ denderde verder met ‘One Good Man’, ‘Count On Me’ en ‘Tolling’. Iedereen genoot met volle teugen, ikzelf inbegrepen. Edoch, het was ondertussen al laat geworden en ik had nog redelijk wat kilometers te malen, dus tijd om richting “de Vloanders” te rijden. En dit in de regen nog wel.

Mooie editie alweer van deze Roots Days. Mooi georganiseerd, goed programma, niets op aan te merken. Ik zou zeggen: “Merci et a l’année prochaine” om het in de taal van Molière te zeggen.
Volgende week zijn we weer paraat en trekken we naar Zelzate van de Blueshappening. See you there folks !!

Marcel